dimarts, 11 d’octubre del 2011

Laos. Pura energia...


Justo llegar a Laos, la opción que, practicamente todo el mundo hace, es coger el slow boat en el mismo border e ir hacía Luang Pravang (se tarda 2 días en llegar y se para a dormir en un pueblecito a medio camino). Pero me apetecía, no hacer lo mismo que todo el mundo e ir a explorar el del país. Así lo hicimos. Nigel y yo seguimos viajando juntos. Cogimos un bus hacía Luang Namtha. Un trayecto bien agradable con unas vistas increibles. Todo thais y/o laosinos, menos un japo, y a medio camino subieron una pareja de israelís (pareció Pekin Express!! Como si los rescataramos de la nada! Y es que en todos los buses siempre cabe alguien mas aunque tenga que ir en el capote!!). Amazing!
La vista de dentro del bus...
El bus con nuestras mochilas arriba... Un entorno increible...

Llegamos al pueblecito e hicimos caso a la Lonely Planet (por cierto, me compré la lonely de Laos de 2a mano por 7.5€! Super bien, me va de lujo). Pues eso nos fiamos de la mejor guesthouse que recomendaban en este pueblo, y efectivamente, super bien! Twin room por 3€ cada uno!! Con wifi, hot shower y un nordico super gustoso... De lujo! Fuimos a cenar al night market: noodle soup with pork mince! Delicioso! Y por 1€! De postre, una banana y... Una crepe de chocolate! Lo necesitaba... Porqué está tan rico el chocolate???

La mañana siguiente, un buen desayuno... Baguette con tortilla francesa y zumo de naranja recién exprimido!!! Really satisfecha! Y dirección rumbo Muang Sing. Trayecto en minibus. Cada trayecto es increible solo por las vistas...

Un pequeño pueblecito a unos kms. de la frontera de China! Estaba como en medio de toda una cordillera de montañas... De nuevo, noodle soup para comer, en el mercado municipal.

Disfrutamos de la tarde sentados en un bar/bungalow con vistas a inmensos campos de arroz con las montañas detrás... La gente trabajando en ellos hasta las 18h que empieza a oscurecer... Hablando, hablando y hablando... Me puedo pasar horas hablando de la vida y de lo adortunados que somos, con Nigel. Nos pasó el tiempo volando... Hasta que se nos hizo la hora de cenar... Descansé de noodle soup. Me tomé chicken curry con arroz. Sin palabras de lo rico que estaba... Sinceramente parece que todas las cocineras de tailandia y laos siguin PADRINES... perque li posen un amor cuinant...

Contemplando estos magnificos campos de arroz...
La guesthouse en este pueblo fue muy diferente que la del dia anterior. Nos costó lo mismo pero dormimos en habitaciones separadas y cama de matrimonio. Sin agua caliente... Que frio!! La propietaria era una mujer de unos 70 años! Que monada... Y es que me estoy dando cuenta que las mujeres thais y laosinas son muho mas trabajadoras que los hombres!! En las cocinas, siempre mujeres, tiendas y mercados tambien... Que hacen los hombres?? Solo he visto hombres de taxistas en tuk-tuks y de conductores en buses...! Se podría montar algo grande aquí...
La hermana mayor cuidando de la pequenya...
El día siguiente rumbo Udomxai. Pueblecito en el que diafrutamos de una botella de vino tinto, frutita y peanuts, mientras cada uno, actualizaba su blog... Cuanto tiempo sin beber vino tinto... Que rico... Y... me curó el pequeño resfriado que había cogido:D 

La manana siguiente (ayer)... despues de otra rica baguette con jamon  queso (que brillaba por su ausencia) y un lao tea, nos fuimos para Nong khiaw.
A partir de aqui... adelanto que lo que vais a leer a lo mejor os produce alguna sensacion en el cuerpo... y es que voy a intentar transmitir todo lo que siento...
Nong khiaw... Nada mas bajar del tuk tuk y poner un pie en el suelo... senti en mi "panxa" que me entraba una energia increible... de repente miro a mi alrededor, miro hacia arriba... estaba rodeada de montanas altisimas... y verdes... Un rio pasaba en medio del pueblecito, el cual se cruza a traves de un largo puente... Uff... no me daba ni cuenta que llevaba mi mochila detras... pesa poco, pero en aquel momento no pesaba nada... hice algunas fotos... pero no podia parar de mirar a mi alrededor... solo podia decir "wuau..." Hacia un dia de puro verano, igual estabamos a 40 grados...
Fuimos en busca de una guesthouse. De nuevo la Lonely Planet no fallo... Meexai guesthouse es increible. Un bungalow doble por 40.000 kip = 2€... y con wifi... la mujer, de  nuevo de unos 65 anyos, encantadora. Nos ofrecio un vasito de agua de la que llegabamos...
Este pueblo es un sitio magico. Nunca habia sentido tanto dentro de mi... y es que es ahora que continuo sintiendo...
Nunca me habia pasado que llegar a un sitio me pudiera provocar tal resonancia en mi cuerpo... y es que la energia de la naturaleza es algo maravilloso... Y es que todos somos esta energia... pero no nos damos cuenta... y cuando relamente lo sentimos... Es indescriptible...
Estoy muy felic...
De la que nos instalamos en el bungalow, le explico a Nigel, lo que he sentido... y resulta que el tambien lo habia sentido... No me lo podia creer...
Por la tarde nos fuimos a explorar el pueblo. Caminamos por la calle mas centrica, la qual no esta asfaltada, es como un camino de carro. Alli hay todas las casas, las tiendas, una escuela de secundaria... y sobretodo, hay ninyos y ninyas... (no hia "c" trencada al laptot del Nigel). Y todos ellos nos saludan cuando pasamos "Sawaidee", este el saludo de Laos. Me los comeria todos y todas... Una ninita super pequena, a lo mejor de 2 anyos, pase por su lado y me queria tocar, dar la mano... y asi lo hico... una ternura... que hacia que me quisiera quedar a su lado...
Nada mas tocar los pies en el suelo...


Hoy me he levantado con mucha energia. Viva y con ganas de explorar mas la zona... Un buen bocata de tortilla a la francesa con jamon y queso y un fresh lemongrass tea...Mama, m'ha recordat a les truites tan bones que em fas tu...

Hemos alquilado una bici por 2€ y nos hemos dirigido rumbo a unas cuevas. Ha sido toda una aventura, ya que para acceder a ellas hemos tenido que cruzar un rio caminando. Me ha encantado! Llegamos a la entrada de la cueva y estaba cerrada... no pasa nada, hemos cogido un caminito que habia al lado. No llevaba a ningun sitio, pero hemos disfrutado del camino.
Se nos han metido a las bambas, unos bichitos que chupan la sangre... como unas larbas... como se pegan! Y hemos cruzado de nuevo el rio...
Y ahora, otra situacion que casi me hace llorar de la emocion...
Ya al otro lado del rio, nos hemos puesto a quitarnos las larbitas que nos quedaban... de repente se acercan 4 o 5 ninyos y ninyas... y... "sawaidee, candy candy" Se me han abierto los ojos por completo... nos pedian dulces... "hello hello candi candy". Y justo antes de salir de casa cogi 6 o 7 chocolatinas para si nos entraba hambre... Y claro, se las regale... y entonces eran ellos los que abrian los ojos como naranjas... justo en este momento aparecen 3 o 4 ninyos mas... no tenia caramelos para todos... les he dicho que los tenia que compartir... y asi lo han hecho.. sin pelearse... solo compartiendo... mordisquando todos... no podia resistirme a hacerme una foto con ellos...

De repente, se ponen a correr y se van desnudando mientas corren... tiran la ropa por el suelo (estabamos rodeados de verde y montanyas al lado de un rio bastante sucio...). Y se meten en el rio... Si! Se banyan como si fuera una piscina, todos desnudos, saltando, hablando, riendo, saludando a la camara....
Nigel y yo casi nos cae una lagrima de poder tener la oportunidad de conmpletar esa pureza y esa espontaneidad que tanto caracteriza a los ninyos...
Cuando ya tuvieron suficiente, salen del agua, se visten... y nos piden dinero... "money money"... nos acercamos donde teniamos las bicis para ver que podiamos darles, y nos siguen. Los que aun no habia salido del agua, corren rapido a vestirse... Los teniamos a todos a nuestro alrededor, pidiendo... les hemos dado 60 centimos (para ellos una fortuna) y como no teniamos un billete para cada uno, se lo hemos dado a la ninya mayor. Le hemos dicho que tenia que compartir con todos, para comprar "candy". Y la ninya: "ok ok "... Buah... Nos ha preguntado como nos llamabamos y despues cada uno de ellos nos ha dicho su nombre...
Una situacion de los mas dulce posible... se respiraba un ambiente maravilloso...
Una vez le hemos dado el dinero, se han puesto todos alrededor de ella y ella iba diciendo con quien, entre ellos, tenian que compartir el dinero... No hemos visto ni una mala cara... Se lo han repartido como si fueran hermanos...
Y al irse... nos decian "bye bye" y tambien adios con la mano... y la ninya mayor nos dice "good luck................"



Justo despues de darles el dinero...
Repariendose las chocolatinas...
"Bye, bye.. good luck..." 

2 comentaris:

  1. ...jo no he pogut aguantar les llàgrimes, realment emocionant.
    un petonàs

    ResponElimina
  2. Ester... Gràcies per compartir el que has sentit mentre llegies... És increible emocionar-se... En aquest viatge ho estic experimentant...! Una abraçada!

    ResponElimina